Pola Negri, właściwie Apolonia Chałupiec, urodziła się 3 stycznia 1897 roku w Lipnie, małym miasteczku w dzisiejszej północnej Polsce. Była jedną z najbardziej rozpoznawalnych aktorek w czasach niemego kina, a jej kariera rozwijała się nie tylko na rodzimej scenie, ale przede wszystkim w Europie i Hollywood, gdzie osiągnęła status międzynarodowej gwiazdy.
Wczesne życie Poli było pełne trudności. Jej ojciec, Jerzy, został aresztowany przez rosyjskie władze za działalność konspiracyjną, co zmusiło rodzinę do przeprowadzki do Warszawy. Tam Apolonia zaczęła uczęszczać do szkoły baletowej w Warszawskich Teatrach Rządowych. Niestety, kontuzja zmusiła ją do porzucenia marzeń o karierze baletowej. To właśnie wtedy zainteresowała się aktorstwem. Występowała na scenach teatralnych, co wkrótce zaprowadziło ją do filmu.
Początki kariery filmowej Poli miały miejsce w Polsce, gdzie zadebiutowała w filmie „Niewolnica zmysłów” z 1914 roku. Jej talent i charyzma szybko przyciągnęły uwagę producentów zagranicznych. W 1917 roku Pola Negri przeprowadziła się do Berlina, gdzie podpisała kontrakt z wytwórnią filmową UFA. Niemieckie produkcje, w których wystąpiła, takie jak „Mania” oraz „Madame Dubarry”, okazały się ogromnym sukcesem komercyjnym, co umożliwiło jej dalszy rozwój kariery.
W 1922 roku Pola Negri wyruszyła za Ocean, do Hollywood, na zaproszenie producenta Jesse’ego Lasky’ego. Stała się pierwszą europejską aktorką, która osiągnęła status gwiazdy w Hollywood. Jej egzotyczna uroda oraz umiejętność kreacji silnych i zdecydowanych postaci przyciągały tłumy widzów. Występowała u boku największych gwiazd epoki, takich jak Rudolf Valentino czy Charlie Chaplin. Filmy takie jak „Hotel Imperial”, „The Woman on Trial” czy „The Spanish Dancer” umocniły jej pozycję jako jednej z najpopularniejszych aktorek lat 20. XX wieku.
Jednakże kariera Poli Negri nie obyła się bez kontrowersji. Jej gorący romans z Rudolfem Valentino oraz wielokrotne zmiany zamążpójścia były szeroko komentowane przez prasę. Po śmierci Valentino w 1926 roku, podczas pogrzebu pojawiła się publicznie rozpaczy, co wzbudziło sensację i krytykę.
Gdy technologia dźwięku zaczęła przenikać do filmów, Pola Negri nie odniosła w tej dziedzinie takiego samego sukcesu jak podczas złotej ery kina niemego. Jej europejski akcent i styl gry, który świetnie sprawdzał się w filmach niemych, były mniej popularne w epoce dźwiękowej. W latach trzydziestych powróciła do Europy, gdzie kontynuowała karierę filmową w Niemczech i innych krajach.
W czasie II wojny światowej Pola Negri powróciła do Stanów Zjednoczonych, gdzie spędziła resztę życia. Zagrała kilka ról w amerykańskich produkcjach, w tym w filmie „Hi Diddle Diddle” z 1943 roku. Mimo że jej popularność już nie była taka sama jak wcześniej, pozostawała cenioną postacią w historii kina.
Po zakończeniu kariery aktorskiej Pola Negri osiedliła się w San Antonio, w Teksasie, gdzie żyła do końca swoich dni. Zmarła 1 sierpnia 1987 roku, pozostawiając po sobie ogromne dziedzictwo. Jej wpływ na kulturę filmową oraz sposób, w jaki przetarła ścieżki dla przyszłych aktorek europejskich w Hollywood, są nie do przecenienia.
Fenomen Poli Negri nie tylko podbił serca widzów na całym świecie, ale także zostawił trwały ślad w historii kinematografii. Dziś, mimo upływu lat, jej historia i filmy nadal fascynują kinomanów oraz stanowią cenne źródło inspiracji i badań nad rozwojem sztuki filmowej. Więcej o jej życiu i karierze można dowiedzieć się tutaj.
„`
